“Θέλει τόλμην και αρετήν η ελευθερία” - Του Αντώνη Σιβιτανίδη

Σε άρθρο του, στο philenews.com,  ο καθηγητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Παντείου Πανεπιστημίου, Δρ. Μάριος Ευρυβιάδης αναφέρει ότι για να επιβιώσει η Κύπρος ως αυτόνομο κράτος και όχι ως ενεργούμενο πολιτικό μόρφωμα ή πολιτική σατραπεία, θα πρέπει να εγκαταλείψει τον φόβο, την μοιρολατρία αλλά και την παραίσθηση ότι Ουάσιγκτον και Λονδίνο λειτουργούν με καλή πίστη έναντι της αναφορικά με την Τουρκία. Πράγμα δύσκολο με τα ηττοπαθεί μυαλά της ηγεσίας μας και την νεοραγιάδικη νοοτροπία/πολιτική της.

Η Κύπρος πρέπει να εκμεταλλευτεί το στρατηγικό πλεονέκτημα που της δίνει το Φυσικό Αέριο και η αλαζονεία της Τουρκίας που την έχει φέρει σε αντιπαράθεση με Ισραήλ και Αίγυπτο καθώς και την δυσφορία των δυτικών συμμάχων της σε σχέση με την στάση της  τόσο στον πόλεμο με το Ιράκ όσο και τώρα με τους Τζιχατζίστες. Πρωτίστως όμως πρέπει να μάθουμε να διεκδικούμε.

Πάμπολλες ήταν η ευκαιρίες να πράξουμε τούτο αλλά δεν είχαμε την πίστη και το θάρρος. Δυστυχώς εάν γνωρίζαμε την Ιστορία μας θα διαχειριζόμαστε τα Εθνικά μας προβλήματα με θάρρος και παρρησία και όχι ηττοπάθεια και μισαλλοδοξία. Ο Περικλής, όπως περιγράφει ο Δημοσθένης, στην πρώτη δημηγορίαν του προς τους Αθηναίους, στο “Περί Μεγαρέων Ψήφισμα”, λέγει:

“ Εάν υποχωρήσετε θα βρεθείτε αμέσως μπροστά σε κάποιαν άλλη μεγαλύτερη απαίτηση τους , διότι θα είναι βέβαιοι ότι από φόβο υποκύψατε.”  Στην ίδια δημηγορία λέει και το εξής : “ Να φοβόμαστε περισσότερο τα δικά μας αμαρτήματα παρά τα σχέδια των εχθρών μας.”

Και όντος, αυτεγκλωβιζόμασταν και βάζουμε αυτογκόλ. Ενώ έχουμε το Διεθνές Δίκαιο, το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο, τα Ψηφίσματα του Ο.Η.Ε, με το μέρος μας φοβόμαστε να απαιτήσουμε το αυτονόητο και διεθνώς κατοχυρωμένο. Την  άμεση και άνευ όρων αποχώρηση των Τουρκικών στρατευμάτων κατοχής και εποίκων. Δεν θα σταματήσει η Τουρκία να διεκδικεί την “Διχοτόμηση Συν” αφού ξέρει ότι φοβόμαστε να διεκδικήσουμε την “Απελευθέρωση”.

Όταν διεκδικείς το δίκαιό σου δεν μπορεί να σκέφτεσαι μικροπρεπώς, πρέπει να το διεκδικείς “ίσος προς ίσος” και να δίνεις στον αντίπαλό σου να καταλάβει ότι θα το υπερασπιστείς όπιο και εάν είναι το κόστος.

Είχα την τύχη να έχω πατέρα συντεχνιακό ο οποίος, πέραν της αγάπης προς την πατρίδα, μας δίδαξε να αγωνιζόμαστε χωρίς φόβο και χωρίς πάθος για το σωστό και το δίκαιο. Όποιο και να είναι το προσωπικό κόστος. Το σθένος και η επιμονή του στην διεκδίκηση των δικαιωμάτων των υπαλλήλων των Κυπριακών Αερογραμμών με έχει σημαδέψει. Δεν θα ξεχάσω ένα τηλεφώνημα από τον τότε πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου των Κ.Α. κύριον Γαλαταριότη προς τον απλό μεροκαματιάρη υπάλληλο Κώστα Σιβιτανίδη, γενικό γραμματέα της συντεχνίας ΣΥΝ.Υ.Κ.Α. Ακούω τον Κωστάκη να φωνάζει: “ άκου να σου πω κύριε Γαλαταριότη, τούτα να τα πουλάς αλλού. Όταν σου μιλώ για συντεχνιακά δεν είμαι υπάλληλος σου να με διατάζεις. Είμαστε “ίσος προς ίσο”. Είσαι ο πρόεδρος της εταιρίας αλλά και εγώ είμαι ο γενικός γραμματέας της συντεχνίας και απαιτώ τον ανάλογο σεβασμό, εκατάλαβες .” και χλάπ κλείνει το τηλέφωνο. Περιττό να σας πω ότι τα περισσότερα δικαιώματα τους οι υπάλληλοι των Κ.Α. τα έχουν κερδίσει επί Κώστα Σιβιτανίδη. Ενός απλού υπαλλήλου που είχε το θάρρος να διεκδικήσει “ίσος προς ίσον” αυτό που δικαιωματικά και νόμιμα εδικαιούτο.

Χάσαμε πολλές ευκαιρίες επανατοποθέτησης του Κυπριακού στην βάση ΕΙΣΒΟΛΗΣ & ΚΑΤΟΧΗΣ επειδή δεν είχαμε το θάρρος να διεκδικήσουμε, “ίσος προς ίσον”, αυτό που δικαιωματικά και νόμιμα δικαιούμαστε. Απενοχοποιήσαμε την Τουρκιά μετατρέποντας το Κυπριακό σε ενδοκοινοτικό πρόβλημα.

Το 1974, ψήφισμα του Ο.Η.Ε. καταπέλτης που απαιτούσε την άμεση αποχώρηση του Τούρκικου στρατού κατοχής. Το αφήσαμε αδιεκδίκητο. Αντί αυτού μιλάμε για επαναπροσέγγιση των δυο κοινοτήτων, των δυο λαών και αποδοχή των νέων πραγματικοτήτων.

Το 1983 με το ψήφισμα εναντίον της αποσχιστικής ενέργειας της Τουρκίας στα κατεχόμενα που την καταστούσε ως “νομικά άκυρη”. Το αφήσαμε αδιεκδίκητο. Αντί αυτού συζητάμε για συνιστώντα κρατίδια και κυριαρχία που να πηγάζει ισότιμα από τα δύο κρατίδια, εκ των οποίον το ένα δεν υπάρχει και είναι νομικά άκυρο.

Η ένταξή μας την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πως είναι δυνατόν να μην διεκδικούμε το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο. Αντί αυτού δεχόμαστε αμαχητί την θέση ότι “εάν δεχτείτε μόνιμη απόκλιση εμείς δεν θα φέρουμε ένσταση”.

Το 2004 με την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, το οποίο από μόνο του οριζόταν ωσάν άκυρο και μη γενόμενο σε περίπτωση που απορριπτόταν από μια από τις δύο κοινότητες. Αντί αυτού το γυροφέρνουμε ξανά και ξανά. Φοβούμαστε να πούμε ότι δεν συζητάμε καμία ρατσιστική λύση που να μην συνάδει με την Δημοκρατία και το Διεθνές Δίκαιο.

Δεν διεκδικούμε, υποχωρούμε. Κάθε υποχώρηση μας φέρνει ένα βήμα κοντύτερα στην “Διχοτόμηση Συν”. Κάθε διεκδίκηση μας φέρνει κοντύτερα στην “ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ”.

Η λέξη κλειδί είναι ΔΙΕΚΔΙΚΩ. Έχω το θάρρος να διεκδικήσω αυτό που θέλω και όχι αυτό που νομίζω ότι θα δεχθεί να μου δώσει ο αντίπαλος.

Του Αντώνη Σιβιτανίδη

M.Sc., B.Sc.           

Εκπρόσωπος Τυπου,

Ε.Ε. ΔΗ.ΚΟ. Πάφου.