Η ζωή κατάντησε ένας συνεχής αγώνας, μια καθημερινή μάχη, και όλοι όσοι έχουμε υποχρεώσεις και οικονομικές εκκρεμότητες ζούμε την κάθε μας μέρα με άγχος, στρες, μια καθημερινή πάλη είναι πια όλα όχι για να ζήσουμε καλά, αλλά για να επιβιώσουμε… Και, φευ, όταν φτάσει ένας τόπος στο σημείο η πλειοψηφία των απλών πολιτών, απλά να αγωνίζεται για επιβίωση, όχι για ποιότητα στη ζωή του, τότε βράσε τα, δεν αξίζει τον κόπο…
ΕΙΔΑ κάμποσες σημειώσεις, μηνύματα, εκκρεμότητες, τελικά χάσαμε και την όρεξη μας για δουλειά, σκέφτηκα, έριξα την βόλτα μου στο διαδίκτυο, όλα κάπου μυρίζουν θυμό, αγανάκτηση, απελπισία, είναι πραγματικά κρίμα το πώς κατάντησαν αυτό τον υπέροχο λαό, μια χούφτα κλεφτρονιών, που όχι μόνο έκλεψαν και λεηλάτησαν, αλλά φάνηκαν και άπληστοι, τα ήθελαν όλα δικά τους και ρήμαξαν, πραγματικά τον τόπο. Ο φίλος μου που βρίσκεται στο εξωτερικό, και με τον οποίο συχνά πυκνά ανταλλάσσουμε απόψεις, κάπου έχει δίκαιο, να τιμωρηθούν παραδειγματικά, επιμένει ,όλοι όσοι έβαλαν το χέρι τους στο μέλι, αυτοί είναι που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν, σε αυτό τον τόπο όλοι μπορούσαμε να ζούμε καλά, αλλά να που τα ήθελαν όλα δικά τους, και στο τέλος της μέρας έριξαν τον μισό πληθυσμό στα παντοπωλεία, και πολλοί άλλοι κινδυνεύουν να χάσουν σπίτια και περιουσίες, να αρρωστήσουν, να γιομίσουν ένα σωρό ψυχολογικά προβλήματα και τραύματα.
ΟΤΑΝ πια, αργά, άρχισα να επεξεργάζομαι όλες τις σημειώσεις μου για τα δημοσιογραφικά μου ρεπορτάζ, διαπίστωνα για άλλη μια φορά ότι, τελικά όλα σε αυτό τον τόπο έγιναν, όλα, ακόμη και αυτά που ποτέ δεν μπορούσες να υποψιαστείς ότι θα μπορούσαν να γίνουν στο παρασκήνιο, όσο καχύποπτος και αν ήσουν, όσο ζυμωμένος μέσα στο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, χρόνια τώρα κι αν ήσουν. Φυσικά, ότι πλέον κι αν ακούσω, ότι κι αν μάθω, ότι και αν δω, τίποτε δεν θα είναι έκπληξη, ήδη και εγώ και όλοι εσείς, ξέρουμε πολύ καλά, ότι ζούσαμε, χρόνια τώρα, στη χώρα του περιτυλίγματος, και μέσα από το όμορφο περιτύλιγμα, η βρωμιά και η δυσωδία άπλωνε, άπλωνε και όλο περισσότερο άπλωνε, μέχρι που μας έπνιξε τελικά, και τώρα απλά ψάχνουμε τα λάθη μας… μέσα στα ερείπια μας…
ΗΤΑΝ ΠΙΑ πολύ αργά όταν αποφάσισα να πάω για ύπνο, στο μυαλό μου άρχισαν να σεργιανίζουν εικόνες πολλές και διάφορες, εικόνες από το χτες, εικόνες που σαν παραμύθι μοιάζουν, αυτός ο τόπος, σκέφτηκα ,άξιζε το καλύτερο και να που βρήκε το χειρότερο, αλλά, μπορεί όλα αυτά που μας συμβαίνουν, να είναι τελικά και ένα πολύ γερό μάθημα, για το πώς θα πρέπει να φερθούμε από δω και πέρα και για το πώς πρέπει να οδεύουμε παραπέρα.
Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ, ξεκίνησε στα ίδια μοτίβα, τελευταία όλοι μας είμαστε κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, λυπημένοι, θυμωμένοι, αυτό το βλέπεις στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντάς πρωί- πρωί μέσα στα αυτοκίνητα, το διαπιστώνεις στα στέκια όπου συχνάζει κόσμος, όλοι μας έχουμε τα δικά μας, όλοι μας ταλαιπωρούμαστε από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, και όλοι μα ς μοιάζουμε, τελικά να περιμένουμε κάτι, ένα θαύμα, ίσως που θα σώσει και τον τόπο και όλους εμάς τους ταλαιπωρημένους απλούς πολίτες. που δεν μας φτάνουν όλα όσα έχουμε κάθε ώρα και κάθε στιγμή στο κεφάλι μας, προσωπικά, οικονομικά αι επαγγελματικά να αντιμετωπίσουμε και να διαχειριστούμε, έχουμε και όλα όσα ακούμε για σκάνδαλα, ατασθαλίες, παρατυπίες, και ένα σωρό άλλα, να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο, τη σκέψη, το μυαλό, την ψυχή μας…
ΓΡΑΦΩ αυτό το κείμενο, καθώς έχω ολοκληρώσει τα ρεπορτάζ για την επικαιρότητα , έχω μπροστά μου ένα κάρο από έγγραφα, σημειώσεις, και μηνύματα πολιτών, και πραγματικά σκέφτομαι ότι σε αυτό τον τόπο, κάποιοι τα έκαναν , τελικά όλα. Και όταν λέω όλα το εννοώ, όλα. Είμαι, πραγματικά πολύ θλιμμένος για όλα όσα υποχρεωτικά καταγράφω στα περισσότερα ρεπορτάζ και σχόλια μου, αλλά να που οι πολίτες, οι απλοί πολίτες αυτού του τόπου πρέπει να γνωρίζουν τα πάντα γύρω από τις υπόγειες κυκλωματικές διαδρομές που ακολουθούσαν κάποιοι εδώ και καιρό καπηλευόμενοι την εμπιστοσύνη που τους έδειξε ο πολίτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου